قـلبـم شکـستـه امـا؛ انـدازۀ سـرت نـه            آشـفـتـه دیـده بـودم مانـند پـیکـرت نـه

تا شام غصه خوردم با تو ولی نگفـتم            ای كاش ساقی‌ات بود اینجا و خواهرت نه

پـای تو ایـستـادم وقـتی هـمه نـشستـند            پایت هـمه نـشستـنـد سرو تـناورت نه

یك كـربـلا برایت تا كوفه گریه كردم            در اشك دیده بودم در خون شناورت نه

از ابـرهـا گـذشتـیـم بـا كـاروان گـریه            چشم همه سبك شد چشمان دخترت نه

در خواب پـر گرفتم ای ماه مِه گرفته            تا عـرش دیـده بودم بـالای منـبرت نه

بیـن صفـای آهـت تـا مـروۀ نـگـاهـت            عـالـم دویـده اما هـمـپای هـاجـرت نه